Film opowiada historię Laili ‒ młodej dziewczyny, która jako niemowlę została odnaleziona w górach przez myśliwego Jåmpę po tym, jak jej rodziców zaatakowały hordy wilków, gdy wieźli ją na saniach do chrztu. Laila szczęśliwie znajduje swój azyl w domu bogatego hodowcy reniferów. Obserwujemy, jak dorasta w środowisku Lapończyków, rdzennej ludności północnej Skandynawii – daje nam to okazję do podpatrzenia ich zwyczajów i codziennej pracy w otoczeniu dzikiej przyrody. Bohaterka zaprzyjaźnia się też z rodzeństwem pochodzącym z rodziny norweskich kupców, których odmienna kultura ją fascynuje. Podświadomie czuje z nimi bliską więź, nie podejrzewając, że są ze sobą spokrewnieni.

Krytycy określają film jako ukoronowanie norweskiego kina niemego. To poruszająca historia wpisująca się w tendencje dominujące w skandynawskiej kinematografii lat 20. i 30., które dotyczyły głównie adaptacji literatury realizowanych w rozległych plenerach tamtejszej przyrody. Twórcy akcentowali jej wpływ na życie filmowych postaci i czynili ją równoprawnym bohaterem opowiadanych historii. „Laila”, zrealizowana na podstawie XIX-wiecznej powieści norweskiego pisarza J. A. Friisa, to debiutancki obraz duńskiego reżysera, scenarzysty i aktora, który był również operatorem kilku filmów Carla Theodora Dreyera – wspólnie zrealizowali m.in. „Kartki z dziennika szatana” (1920), „Wdowę po pastorze” (1920), „Pewnego razu…” (1922), „Będziesz szanował żonę swoją” (1925). W główną rolę wcieliła się Mona Mårtenson – absolwentka Królewskiego Teatru Dramatycznego w Sztokholmie, która kilka lat wcześniej wystąpiła w słynnym „Gdy zmysły grają” (1924) Mauritza Stillera. W 1937 roku George Schnéevoigt nakręcił dźwiękową wersję „Laili”.