Monumentalna adaptacja „Pieśni o Nibelungach”, starogermańskiego eposu o bohaterstwie, miłości, zbrodni i krwawej zemście, składająca się z dwóch autonomicznych fabularnie i różnych stylistycznie części. W pierwszej z nich bohaterski Zygfryd zabija potężnego smoka, a kąpiel w jego krwi czyni go niepokonanym. Przybywa na zamek króla Burgundów i prosi o rękę Krymhildy. Warunkiem jej poślubienia ma być jednak pomoc królowi w zdobyciu przychylności pięknej i wojowniczej Brunhildy – królowej Islandii, która odda rękę jedynie temu, kto pokona ją w walce na włócznie. Zygfryd, podszywając się pod króla, wygrywa pojedynek. Gdy Brunhilda dowiaduje się o podstępie, doprowadza do krwawego starcia. W drugiej części jesteśmy świadkami okrutnej zemsty, którą Krymhilda poprzysięga nad grobem Zygfryda. Bohaterowie eposu giną w masakrze wywołanej szaleńczym pragnieniem zemsty za wszelką cenę.

Paradoksalnie Lang – twórca obrazów pełniących funkcję swego rodzaju diagnozy choroby niemieckiego ducha – zrealizował film, którego stylistyka i sposób obrazowania stały się wkrótce wzorem dla oficjalnych propagandowych produkcji nazistowskich. Próba uchwycenia tzw. istoty germańskiego ducha, którą Lang podjął w „Nibelungach”, stała się dla Goebbelsa jednym z najważniejszych zadań sztuki, nie tylko filmowej. Jednak w zamierzeniu twórców film miał przede wszystkim wpłynąć na poprawę nastrojów społecznych w kraju zmagającym się ze skutkami wojny i gospodarczym chaosem. XIII-wieczny epos rycerski w ujęciu reżysera spełniał funkcję swoistego katharsis, sławiąc dzielność starogermańskich plemion oraz ukazując świetlaną wizję męstwa i odwagi bohaterów przeszłości. Zgodnie z zamysłem scenariusza Lang zadbał w „Nibelungach” o zrelacjonowanie przebiegu wypadków w jak najbardziej atrakcyjnej formie. Największą rolę w jego dziele odgrywa scenografia i architektura filmowych atelier, nawiązująca wyraźnie do wielu znanych dzieł malarstwa europejskiego.