Film jest adaptacją sztuki napisanej w 1717 roku przez Monzaemona Chikamatsu, nazywanego często japońskim Szekspirem. Akcja rozgrywa się w czasie, gdy w Japonii, po latach wojen domowych, nastąpił okres kilkunastu lat pokoju, który dla pozbawionych możliwości wykazania się w walce samurajów stał się trudnym etapem w procesie odnajdywania się w nowej sytuacji. Część z nich, pozbawiona swojego pana, stała się roninami, część zdeklasowała się i przeszła do innych zawodów. „Gonza wojownik” opowiada historię miłości samuraja i żony feudała – nieszczęśliwych kochanków, których związek prowadzi do tragicznego finału. Film zachowuje konwencję dramaturgii teatrów buraku: jo (sceny wstępne), ha (rozwinięcie) i kyu (kulminacja). Jest on jednak dziełem całkowicie realistycznym, pozbawionym scen umownych i symbolicznych. Dzięki temu powstał pięknie sfotografowany przez Kazuo Miyagawę obraz osiemnastowiecznej Japonii, ukazujący ją jako kraj pełen uroku, ale i grozy. Film został nagrodzony Srebrnym Niedźwiedziem na festiwalu filmowym w Berlinie.