W kongijskim Bukavu pani pułkownik Honorine Munyole zarządza specjalną jednostką policji odpowiedzialną za ochronę dzieci oraz ofiar przemocy seksualnej. Gdy zostaje przeniesiona do Kisanguni, czeka ją zetknięcie ze znacznie większą falą ofiar rwandyjsko-ugandyjskiej wojny.

Jej zadanie dotyczyć będzie nie tylko udzielenia prawnej pomocy ofiarom i skierowania ich spraw do sądu, ale również wsparcia psychologicznego dla osób, które przeżyły molestowanie i śmierć bliskich, pomocy materialnej dla sierot i kobiet, które znalazły się na ulicy, czy edukacji mieszkańców, którzy wciąż wierzą w czary i dlatego łatwo stają się ofiarami manipulacji i sprawcami przemocy. W jednym z najbiedniejszych krajów świata środki pomocy dla ofiar wojennych, jakimi dysponuje pani porucznik, nie są zbyt zasobne.

Pomimo, że 47-letnia kobieta sama ma na wychowaniu siedmioro dzieci (w tym trójkę adoptowanych), a jedyną bronią, z jaką wyrusza w miasto jest granatowy uniform, jej charyzma i determinacja czynią cuda. Film pokazuje współczesną bohaterkę, która bazując na najbardziej podstawowych prawach człowieka, znajduje w sobie siłę by reagować, działać i nie ulegać rezygnacji. Warunki, w jakich działa, dalekie są od standardów pomocy prawnej i charytatywnej krajów rozwiniętych, niemniej reżyser nie dyskredytuje tej rzeczywistości, i zamiast tego zachowuje dystans, który pozwala mu zostać blisko ludzi i spraw, o których opowiada.

Opis organizatora