Bohater filmu to czterdziestoparoletni mężczyzna, który wraca do domu po pobycie w szpitalu. Jest sam w brudnym, zaniedbanym mieszkaniu. Zaczyna wspominać swoje życie, które było pełne cierpienia i porażek. Bezbarwne dzieciństwo i młodość, pobyt w obozie koncentracyjnym, niespełnione marzenie o awansie w pracy, rozpad małżeństwa. Rano, po nieprzespanej nocy, mężczyzna otrzymuje list, w którym żona wyznaje mu, że nadal go kocha, i prosi o przebaczenie… Film jest adaptacją powieści Kazimierza Brandysa, która w latach 60. była wystawiana przez Jerzego Markuszewskiego w Studenckim Teatrze Satyryków jako znakomity monolog Andrzeja Łapickiego.