Dwoje mieszkających na prowincji starszych ludzi wyrusza do Tokio, żeby odwiedzić swoje dzieci. Spotyka ich jednak rozczarowanie, ponieważ zapracowani młodzi ludzie nie mają czasu, by się nimi zająć. „Tokijska opowieść” to czołowe osiągnięcie Yasujiro Ozu, uznawanego za „najbardziej japońskiego z japońskich reżyserów”. Ozu wypracował własny język filmowy, który przez wielu krytyków porównywany był do haiku.

Utrzymana w powolnym rytmie narracja filmu podporządkowana jest psychice bohaterów i ich odczuciom, wprowadza ton refleksji nad życiem, ale też wyrozumiałości wobec ludzkich postaw.