Marzenia są subiektywne i indywidualne, podobnie jak pamięć o strajkach studenckich sprzed kilkudziesięciu lat. „Wielkie marzenie” to film o radzeniu sobie z wieloznacznością i różnorodnością wspomnień tamtych wydarzeń. Paradoksalnie jednym z głównych bohaterów jest policjant pacyfikujący protesty studenckie. Dla młodego, początkującego Nicoli niepopularna służba stanowi jedyną możliwość awansu społecznego i wyrwania się z ubogiej włoskiej prowincji. Wrażliwemu mężczyźnie ze zdolnościami aktorskimi daleko jednak do typowego policjanta. Dramatyczna konfrontacja z protestującymi studentami skłoni go do wzięcia losu we własne ręce i podjęcia kariery w teatrze. Jest to autobiograficzny wątek z życiorysu reżysera, który przed rozpoczęciem pracy w przemyśle filmowym przeszedł przez służbę w policji podczas strajków w 1968 roku. Fabuła obejmuje też dwa inne doświadczenia, typowe dla pokolenia buntów. Laura jest zaangażowaną w protesty studentką. Podejmuje kilka różnych batalii – jako katoliczka wprowadza ferment wśród komunizujących przywódców protestów. Jej zaangażowanie w strajki i w walkę o los nieuprzywilejowanych uznawane są przez konserwatywną rodzinę za skandal i prowadzi do konfliktu. Film ukazuje również wewnętrzną walkę, jaka toczy się w niej między etyką katolicką a wyzwoleniem obyczajowym i kuszącą hippisowską swobodą seksualną. Trzeci bohater, Libero, uzupełnia obraz epoki buntu. Jest charyzmatycznym przywódcą protestu studenckiego i utopijnym rewolucjonistą. Losy tych trojga postaci przeplatają się, tworząc romantyczno-sentymentalną opowieść o złożonej historii protestów we Włoszech i dążeniu do różnych wielkich marzeń.

Opis organizatora, tekst: Karol Jóźwiak