„Trzeba zastąpić mgliste idee jasnymi obrazami” – głosi początkowy napis. Tej zasadzie podporządkowana jest eksperymentalna forma tego „filmu w trakcie tworzenia”. Realizując go, Godard stopniowo porzucał kino fabularne na rzecz filmu w formie eseju, zaangażowanego w sprawy społeczne i kwestionującego tradycyjną formę. Jego ideowym punktem odniesienia były koncepcje Bertolta Brechta, który w teatrze widział narzędzie rewolucyjnej zmiany świadomości widza. Godard wywołuje więc w filmie tzw. Brechtowskie efekty obcości, na które składają się: pokawałkowanie akcji, eksponowanie pracy ekipy filmowej, improwizacja czy widoczna gra aktorska. Autor sygnalizuje tym samym, że opowiadana historia jest wtórna wobec myśli teoretycznej. W wywiadach opisywał „Chinkę” jako puzzle, które angażują widza w proces układania sensów. Film opowiada historię pięciorga bohaterów, którzy w paryskim apartamencie wypracowują ideę rewolucji.

Fabuła w luźny sposób nawiązuje do literatury rosyjskiej („Na dnie” Gorkiego, „Biesy” Dostojewskiego), w dialogach pojawiają się również liczne odniesienia do tekstów filozoficznych, artystycznych oraz kultury popularnej. Większość filmu zorganizowana jest jednak wokół „Czerwonej książeczki” Mao Zedonga, która jest wielokrotnie czytana i analizowana, a setki jej egzemplarzy stanowią dominujący element scenografii. „Chinka” jest próbą przełożenia na język kina maoistycznej wykładni marksizmu-leninizmu w duchu Brechta. Wielokrotnie pojawiają się zatem elementy teatralne, połączone z ideami rewolucji. Brechtowski twórca teatralny, tak samo jak rewolucjonista, za punkt wyjścia obiera rzeczywistość, którą nie tylko analizuje i przedstawia, ale przede wszystkim dąży do jej radykalnej przemiany.

Opis organizatora, tekst: Karol Jóźwiak