Grając w „Gdy serce nienawiścią pała” Pola Negri miała 21 lat, ale już wtedy była wielką, w pełni dojrzałą i świadomą diwą. Od ówczesnych aktorek odróżniała się sposobem poruszania – zawsze była tancerką. Reżyser Kurt Matull, którego kariera filmowa trwała zaledwie sześć lat, między 1914 a 1920 rokiem nakręcił około dwudziestu filmów, w tym pięć z Negri. Zdawał sobie sprawę z jej wyjątkowych umiejętności, dlatego umieszczał aktorkę w rozbudowanych scenach, w których zbierała róże w ogrodzie lub po prostu chodziła po mieszkaniu, tylko po to, by mogła pochwalić się swoim baletowym krokiem. Matull sprezentował też młodej diwie w tym filmie jedyny w swoim rodzaju rekwizyt – wielkiego wijącego się węża, z którym aktorka tańczy i czule się obejmuje. Odegra on zresztą kluczową rolę w dramacie.

Zachowana wersja filmu to włoska kopia eksploatacyjna, z włoskimi tablicami i zmienionymi imionami bohaterów, dlatego postać Negri, Ilya Vörösz , staje się Hilką. W kopii brakuje pierwszego aktu i dwóch krótkich fragmentów w dalszej części. Mimo oszczędnych napisów, historia pozostaje jednak zrozumiała. Brakujące sceny, które otwierały film, ukazywały Ilyę-Hilkę w roli gwiazdy cyrkowej, wężowej tancerki, którą interesuje się właściciel cyrku Hopkins. O zainteresowanie Hopkinsa tancerką zazdrosna jest treserka aligatorów, która planuje się jej pozbyć.

David Robinson