Aleksander Sołżenicyn w książce „Archipelag GUŁag” szacuje, że w obozach pracy przymusowej w ZSRR od początku rewolucji do roku 1956 uśmiercono około 60 milionów ludzi. W dorzeczu rzeki Kołymy na północnym wschodzie kraju (Republika Jakucka, obwód magadański), znajdowało się największe skupisko najcięższych obozów pracy przymusowej. Przez Rosjan ten obszar zwany był „Kontynentem", przez więźniów – „Przeklętą Wyspą". W latach 30. XX wieku więźniowie wybudowali tam kopalnie (Kołyma słynęła z kopalń złota), doki i kanały portu oraz szosę kołymską – najważniejszą w rejonie drogę, prowadzącą z Magadanu na północ. Wzdłuż niej leżało większość obozów i tam do dziś kilkadziesiąt centymetrów pod powierzchnią drogi leżą niezliczone ciała zmarłych.

Podróżując od miasteczka do miasteczka, reżyser filmu wdaje się w rozmowy z tymi, którzy przetrwali gułagi, ale również tymi, którzy jak młoda sprzedawczyni hot dogów nie są świadomi tragicznej historii tego miejsca. Spotyka właściciela prywatnego muzeum obozów pracy, któremu sam Putin wręczył główne odznaczenie państwowe, lokalnych sprzedawców, zajmujących się handlem m.in. końskimi głowami, kryminalistów po wyrokach i przesiedleńców wojny na Krymie. Ten zbiór osobliwości koresponduje z niepojętym dla człowieka absurdem historii, zaś pokazy młodzieży w lokalnym domu kultury, wychwalające życie we współczesnej putinowskiej Rosji, stanowią ironiczny współczesny komentarz.

Opis organizatora