Wraz z tajemniczą śmiercią lorda Karola Baskerville’a powraca legenda o „psie widmo” prześladującym członków rodu. Spadkobierca zmarłego, sir Henryk, nie wierzy w piekielną bestię. Gdy jednak dostaje anonimowe ostrzeżenie, prosi o pomoc Sherlocka Holmesa. Detektyw wysyła do Baskerville Hall Watsona, który szybko przekonuje się, że istotnie dzieją się tu rzeczy dziwne…

Kanoniczny i ostatni niemy film o Sherlocku Holmesie. Adaptacja opublikowanej w 1902 roku powieści Arthura Conan Doyle’a, uważanej za jego najlepszą w dorobku oraz najczęściej ekranizowaną. Film zrealizowany przez małe berlińskie studio, ale za to z międzynarodową obsadą (Sherlocka zagrał Amerykanin Carlyle Blackwell), wyróżnia się sprawnie poprowadzoną intrygą, wystawną scenografią (vide zbudowane w opuszczonym hangarze wrzosowiska) i dobrymi zdjęciami. Uznawany za najważniejszą europejską adaptację „Psa Baskerville’ów” wpisuje się w niemiecką tradycję ekranizowania prozy Conan Doyle’a, stąd widoczne inspiracje ekspresjonizmem.

Reżyser Richard Oswald, filmowiec niezwykle płodny, wniósł w dzieło spory wkład jako autor sztuki „Pies Baskerville’ów” z 1906 roku i scenarzysta pierwszej filmowej adaptacji powieści, wyreżyserowanej w 1914 roku przez Rudolfa Meinerta. Wersja z roku 1929, choć uwspółcześniona, jest bliższa literackiemu pierwowzorowi i jako pierwsza docenia doktora Watsona, dotąd pojawiającego się na ekranie jako postać drugiego planu. Dobrze przyjęty film pokazywany był w całej Europie (polska premiera odbyła się 21 listopada 1929 roku w warszawskim kinie Capitol), a sam pisarz widział go w Kopenhadze. Przełom dźwiękowy sprawił jednak, że obraz dość szybko przestał być wyświetlany. Przez dziesięciolecia jego kopia uważana była za zaginioną i stała się dla wielbicieli Sherlocka legendą – aż do odnalezienia go w 2009 roku w Polsce. Dziewięćdziesiąt lat po premierze odrestaurowany film powraca na ekran.

(KW)