Elegancka baronowa Troixmonde w rzeczywistości jest Filibusem – tajemniczym powietrznym piratem, nieuchwytnym włamywaczem. Na wieść o wysokiej nagrodzie za ujawnienie tożsamości Filibusa jedzie do wskazanego urzędu i przedstawia się jako detektywka amatorka. Gdy zjawia się tam ścigający ją słynny detektyw Kutt-Hendy, baronowa wpada na szatański pomysł: oznajmia mężczyźnie, że to on jest Filibusem, a ona to udowodni. W jej planie istotną rolę odegra piękna siostra detektywa, starożytny posąg i liczne gadżety, na czele z powietrznym sterowcem.

Feministyczne kino akcji. Kobieca wersja kryminalnego schematu pojedynku, w którym wybitnemu detektywowi rzuca wyzwanie genialna przestępczyni. To także gatunkowa hybryda – połączenie dreszczowca, kryminału, tzw. filmu o skoku (heist movie), z elementami science fiction czy technothrillera. Główna bohaterka jest wyjątkowa nie tylko na tle ówczesnego kina włoskiego, zdominowanego przez ekranowe diwy i historyczne freski.

Inspiracją do stworzenia Filibusa byli zarówno literaccy dżentelmeni włamywacze – Raffles z opowiadań E. W. Hornunga, Arsene Lupin Maurice’a Leblanca, ale także Irena Adler, jedyna kobieta, która przechytrzyła Holmesa – jak i bohaterowie popularnych filmowych serii: Fantomas, Paulina czy Irma Vep. Przez swoją aktywność przywołuje też prawdziwe postaci – członkinie kobiecych gangów czy pionierki w męskich zawodach. Filibus jako super łotrzyca to przewrotna ikona emancypacji, dwuznaczna przez swoje przebrania, symbolizujące chęć przekraczania ról kulturowych. Życie dopisało do filmu detektywistyczną puentę: śledztwo przeprowadzone przy okazji prac restauratorskich wykazało, że Filibusa nie zagrała Cristina Ruspoli, jak uważano przez wiele lat, tylko Valeria Creti… Jak widać, 100 lat później bohaterka nadal zaskakuje i myli tropy.

(KW)