Często nazywany najbardziej japońskim z reżyserów japońskich, Yasujiro Ozu wykreował własny język filmowy oparty na charakterystycznie nisko umieszczonej kamerze, statycznych, starannie skomponowanych kadrach, niespiesznym rytmie i oszczędnych dialogach. Także na płaszczyźnie tematycznej, twórczość Ozu dobrze oddaje charakterystykę kultury japońskiej, która znosi znaczenia, opierając się natarczywemu szukaniu drugiego dna. Wartością ma być kontakt z historią, będącym kontaktem powściągliwym, subtelnym i uwalniającym od świata zalewającego nas bodźcami. „Kura na wietrze” to opowieść o żołnierzach wracających z frontów drugiej wojny światowej do domów i pozostawionych rodzin. Kobietom w tradycyjnym podziale społecznym odmówiony zostaje udział w walkach, zmuszając je do utrzymania domu i opieki nad dziećmi. Dla wielu kobiet znalezienie zatrudnienia staje się niezwykle trudnym zadaniem, pozostawiającym konieczność desperackiego szukania środków do życia.