Pewnego ranka dozorca wieży Eiffla stwierdza, że jego zegarek przestał działać. Ze zdziwieniem odkrywa, że i Paryż zastygł w bezruchu: na ulicach stoją porzucone samochody, a ludzie pogrążeni są we śnie. Mimo to na swej drodze spotyka kilkoro turystów. Razem wyruszają na podbój miasta, by poznać przyczynę jego uśpienia.

Debiut René Claira łączy elementy komedii fantastycznej i groteski. Nie pozbawiony celnej obserwacji natury obyczajowej, a nawet filozoficznej, zachwyca wnikliwym, poetyckim i nostalgicznym portretowaniem miasta. Stolica Francji staje się równoprawnym bohaterem filmu, zwierciadłem, w którym odbija się natura jej mieszkańców i turystów. Zdjęcia zrealizowane na stalowej konstrukcji wieży Eiffla należą do najciekawszych elementów dzieła, a sam obraz Claira wywarł znaczący wpływ na ukazywanie metropolii na ekranie.

Filmem tym reżyser chciał przywrócić kinu wolność. Kino ma wrócić do korzeni i pozbyć się tego dławiącego artystycznego oszustwa – mawiał. Chociaż Clair podzielał zachwyt nad awangardą, to jej narzędzi użył w służbie satyry i zabawy, tworząc mieszankę rzeczywistego i nierealnego świata, odległą od wizji L’Herbiera, Epsteina czy Dulac. W filmie przewija się wiele wątków, które będą obecne w jego całej twórczości – m.in. satyra połączona z trafną dziennikarską obserwacją (Clair po I wojnie światowej pracował jako dziennikarz) – jednak dopiero filmy dźwiękowe z lat 1930–1932 postawią go w rzędzie mistrzów kina.

Pokaz prasowy pierwszej wersji filmu odbył się w 1924 roku, ale zaangażowanie Claira w realizację Antraktu przesunęło rozpowszechnianie ostatecznej wersji filmu na 1925 rok. (KB)