W królestwie Mogołów rządzi okrutny Grand Khan. Obawiając się przejęcia władzy przez księcia Roundhito-Singa, nakazuje zamknięcie w wieży jego ukochanej Zemgali. Roundhito-Sing próbuje ją uwolnić. Książę, by uniknąć pewnej śmierci, musi uciec z kraju. Na liniowcu do Francji spotyka ekipę filmową i zakochuje się w aktorce Annie, która namawia go, by zagrał z nią w filmie. Wszystkiemu przygląda się kochanek Anny.

W założonej przez rosyjskich artystów wytwórni Films Albatros, w której powstał Lew Mogołów, inicjatorem wielu projektów był jej współwłaściciel, aktor o statusie gwiazdy – Iwan Mozżuchin. Często sam wymyślał historie, czyniąc siebie główną postacią filmu. Tak też było i w tym przypadku – Lew… to w dużej mierze jego dzieło. Stąd wizja orientalizmu utrzymana w rosyjskiej estetyce, zaś w niektórych scenach Mozżuchin zdaje się nawet wymykać kontroli reżysera. Jean Epstein został wzięty pod skrzydła Albatrosa i dołączył do ekipy Lwa Mogołów po tym, jak rozstał się z Pathé Consortium Cinéma i dość długo szukał nowych projektów. Dlatego przystał na warunki nowej wytwórni, godząc się nawet na utratę reżyserskiej niezależności.

Dzieło, niezwykle widowiskowe, miało ukazać rozmach produkcji i zaangażowanie wielu osób w przygotowanie scenografii i kostiumów. Nadal ujmuje jego strona wizualna, mimo że w znacznej mierze został zrealizowany w niewielkich studiach w Montreuil. Ten autotematyczny obraz o poszatkowanej i onirycznej narracji to podróż na wielu poziomach: podróż głównego bohatera do Paryża, ale też podróż samego reżysera przez gatunki i techniki filmowe, z częstymi zmianami nastroju, sposobu prowadzenia kamery i montażu (najbardziej zaskakującego w scenie tańca i pościgu ulicami miasta). Film estetycznie odstający od późniejszej twórczości Epsteina. (KB)