Bliski Wschód wiosną 1924 roku. Południowoperskie plemię Bachtiarów rusza w jedną z dwóch corocznych wędrówek na świeże pastwiska. Tysiące ludzi i zwierząt czeka wielodniowa podróż, której najtrudniejszymi etapami będą przeprawy przez rzekę Karun i masyw górski Zard Kuh. Po raz pierwszy w tej wędrówce towarzyszy im troje Amerykanów z kamerą.

Jeden z przełomowych filmowych dokumentów i najwcześniejszych filmów etnograficznych, niezwykłe świadectwo życia nomadów, zapis ich wędrówki i zmagań człowieka z naturą. Pierwsze wspólne dzieło przyszłych twórców King Konga (1933).

Pomysłodawcą filmowej wyprawy był marzący o byciu odkrywcą 31-letni Merian C. Cooper, pilot, pomysłodawca i jeden z dowódców Eskadry Kościuszkowskiej, odznaczony orderem Virtuti Militari za udział w wojnie 1920 roku. Dołączyli do niego – poznani także w Polsce – operator Ernest B. Schoedsack oraz współfinansująca przedsięwzięcie dziennikarka (i szpieg) Marguerite Harrison. Ruszyli w drogę z francuską kamerą Debrie na korbkę, sześćdziesięcioma kilometrami taśmy i luźnym zarysem scenariusza: bohaterka (Harrison) miała poszukiwać w Azji „zapomnianego ludu”. O wędrującym plemieniu Bachtiarów dowiedzieli się już w trakcie podróży, w Bagdadzie.

Wywołany i zmontowany przez twórców film po raz pierwszy pokazano w nowojorskim Klubie Odkrywców jako część odczytu Coopera. Niebawem – producent Jesse Lasky miał go zobaczyć na prywatnym seansie – prawa do dystrybucji kupił Paramount, wprowadzając pewne zmiany (m.in. dodano początkowe ujęcie z Cooperem i Schoedsackiem). Reklamowany jako „kino artystyczne”, po premierze w nowojorskim Criterionie wszedł na ekrany, odnosząc sukces finansowy i zbierając dobre recenzje, także – ku radości Coopera – wśród badaczy i podróżników. (KW)