I wiek n.e. Na dworze Heroda trwa kolejna uczta. Tetrarcha od dawna pozostaje pod urokiem swojej pasierbicy Salome. Piękna dziewczyna znudzona zabawą, przechadzając się po pałacu, słyszy uwięzionego w lochu proroka Jokaanana. Zafascynowana jego słowami i głosem, wykorzystując zakochanego w niej dowódcę straży Narrabotha, doprowadza do spotkania z więźniem. I chce czegoś więcej…

Jeden z pierwszych artystycznych amerykańskich filmów, nawiązujący do tradycji europejskiej awangardy, dla wielu dziś kultowy. Wyrafinowana stylistycznie, wręcz ekscentryczna filmowa adaptacja głośnej (zakazanej w Wielkiej Brytanii) sztuki Oscara Wilde’a, reinterpretującej znaną biblijną historię.

Postać pięknej tancerki, która za swój pokaz żąda głowy Jana Chrzciciela, od dawna fascynowała artystów, choćby Rubensa czy Caravaggia, a szczególna jej popularność przypada na pierwsze dekady XX wieku. Widać to także w kinie: w 1908 roku powstaje inspirowany sztuką Wilde’a film J. Stuarta Blacktona, a dekadę później u J. Gordona Edwardsa w Salome wciela się słynny wamp Theda Bara.

Autorska wersja Ałły Nazimowej – producentki, scenarzystki, aktorki i nieoficjalnie współreżyserki – pozostaje najciekawszą oraz najbardziej kontrowersyjną adaptacją dramatu. Salome to czwarte dzieło stworzone we współpracy z aktorką i scenografką Nataszą Rambową. Jej dekoracje i kostiumy, wzorowane na ilustracjach prerafaelickiego artysty Aubreya Beardsleya do pierwszego brytyjskiego wydania sztuki Wilde’a, tworzą sugestywną wizję plastyczną, pozostając największym atutem tego artystycznie ryzykownego filmu. Choć kameralny, był kosztowny, a towarzysząca mu aura skandalu (plotki o wyłącznie homoseksualnej obsadzie) spowodowała opóźnienie premiery. Ostatecznie jako zbyt eksperymentalny dla ówczesnych widzów miał ograniczoną dystrybucję i nie odniósł sukcesu, kończąc karierę Nazimowej jako niezależnej producentki i zapowiadając zmierzch jej kariery aktorskiej. (KW)