XVII-wieczna norweska prowincja. Söfren, młody, ubogi wikary pragnie poślubić ukochaną Mari, ale jej ojciec stawia warunek: najpierw musi zostać proboszczem. Nadarza się ku temu okazja, bo w sąsiedniej parafii umiera stary pastor. Söfren efektowną przemową w konkursie na kazanie pokonuje dwóch kandydatów, ale to nie wystarcza do objęcia funkcji, bowiem zgodnie ze zwyczajem musi też poślubić wdowę po swoim poprzedniku, wiekową panią Margarete…

Klasyka skandynawskiego kina. Zrealizowana z pietyzmem, oddająca realia epoki adaptacja opowiadania Kristofera Jansona. Pełna humoru opowieść o potrzebie tolerancji, słabościach ludzkiej natury i odwiecznej cykliczności życia. Jeden z najważniejszych filmów w dorobku Carla Theodora Dreyera, najwybitniejszego duńskiego reżysera, należącego do tych filmowców, którzy z jarmarcznej rozrywki zrobili sztukę. To także pierwsze dzieło w jego galerii malowanych z empatią portretów kobiecych.

Zanim w 1919 roku zadebiutował jako reżyser, przez kilka lat pracował – głównie jako scenarzysta – dla wytwórni Nordisk. Gdy duńska kinematografia zaczęła tracić pozycję czołowej europejskiej kinematografii, przeszedł do szwedzkiej wytwórni Svensk Filmindustri. Tam powstała Wdowa…, stworzona z charakterystyczną dla niego dbałością o autentyzm: film kręcono w Maihaugen, XVII-wiecznym skansenie w norweskim Lillehammer, z udziałem mieszkańców, a produkcję poprzedziły długie przygotowania. Rolę tytułową i ostatnią w karierze zagrała teatralna nestorka Hildur Carlberg. Na tle późniejszej twórczości reżysera film zaskakuje komediowym tonem, widoczna natomiast jest jego dbałość o psychologiczną wiarygodność postaci.

Po tej podróży Dreyer ruszy w kolejne i przez następną dekadę będzie pracować w Niemczech, Norwegii, Danii i wreszcie Francji, gdzie w 1928 roku zrealizuje swoje arcydzieło – Męczeństwo Joanny d’Arc (La Passion de Jeanne d'Arc).