Początek XX wieku. W jednym z nowojorskich sierocińców rozdzielono siostry bliźniaczki: jedno niemowlę zostaje zaadoptowane przez owdowiałą szwaczkę, drugie trafia do rodziny zamożnych fabrykantów Goldenów. Mijają lata, dziewczynki dorastają, nie wiedząc wzajemnie o swoim istnieniu. Choć ich światy się różnią, łączy je to samo poczucie niezależności i sprzeciw wobec zastanego porządku społecznego.

Jeden z najstarszych zachowanych filmów Lois Weber, pionierki kina, pierwszej i najważniejszej amerykańskiej autorki filmowej ery niemej, której filmografia obejmuje 60 fabuł i niezliczone wręcz krótkie metraże. Zrealizowany w nowojorskiej wytwórni Rex, w której z mężem Phillipsem Smalleyem przez trzy lata pracowali jako aktorzy (zaczynała karierę w teatrze) i reżyserzy. Weber pisała też scenariusze, montowała materiał i opracowywała tablice – w tempie nawet jednego filmu tygodniowo.

Ta krótka opowieść o bliźniaczkach pozwala docenić wszechstronność autorki grającej podwójną rolę i sprawnie prowadzącej filmową narrację. Eksponująca problem nierówności ekonomicznej historia zapowiada późniejszą twórczość reżyserki, traktującej – także ze względu na jej religijne wychowanie i młodzieńczą działalność ewangelizacyjną w robotniczych dzielnicach Filadelfii i Nowego Jorku – film jako narzędzie społecznej zmiany, dialogu o kluczowych problemach, przełamywania tabu. Ubóstwo, kontrola urodzin, rasizm, aborcja, kara śmierci, wyzysk kobiet i praca dzieci – te tematy pojawią się w kolejnych filmach i sprawią, że Lois Weber stanie się nie tylko jedną z najbardziej znanych, najlepiej opłacanych, lecz także najodważniejszych, budzących kontrowersje reżyserek, zwłaszcza z perspektywy cenzury. Swoją postawę symbolicznie przedstawi w głośnych Hypocrites (1915) poprzez postać – dosłownie – Nagiej Prawdy. (KW)