Bohaterowie filmu, pacjenci hospicjum, uczą nas, czym naprawdę jest życie, a czym mogłoby być, gdybyśmy tylko zatrzymali się na chwilę, żeby popatrzeć, porozmawiać, przytulić się, odetchnąć. Może wtedy okazałoby się, że do szczęścia potrzeba nam o wiele mniej, niż sądzimy? Że wszystko, co naprawdę ważne, jest tuż obok, w zasięgu ręki? Film powstał w reakcji na śmierć przyjaciela reżyserki. Dziś towarzyszy kampanii społecznej „Ostatnie Chwile Szczęścia”, organizowanej przez Puckie Hospicjum, mającej na celu wywołanie dyskusji na temat dobrego czasu umierania oraz znaczenia potrzeb ludzi umierających. To także film o miłości. Gdzie bohaterowie filmu nauczyli się tak kochać? Na początek wystarczy, jak mówi jedna z bohaterek, „być otwartym i uśmiechać się codziennie do życia”. 

Opis organizatora

The protagonists of this film are terminally ill patients of a hospice by the Polish seaside, who teach us what life is about, and what it really could be, if only we stopped for a minute – to look, to properly talk, to hug and to relax. Maybe it would then turn out that we only need some few basics to achieve true happiness? And that all the essential things are standing right next to us? “Time Busters” was created as a reaction for Aleksandra Kutz’s friend passing away and is currently accompanying the “Last Moments of Happiness” campaign, inspired by him.