Punktem wyjścia filmu jest powszechnie znana historia powstania powieści Mary Shelley, według której zanim napisała swoje dzieło, opowiedziała je swojemu mężowi i Lordowi Byronowi, gdy ten był u małżeństwa w odwiedzinach pewnej deszczowej, letniej nocy.

W scenie otwarcia filmu autorka dopowiada co wydarzyło się z postaciami z pierwszej części. Potwór stworzony przez doktora Frankensteina przeżywa, tak samo jak młody wynalazca. Gdy Frankenstein dochodzi jeszcze do siebie, odwiedza go znajomy akademik, który wykładał kiedyś na tej samej uczelni co on. Chce się podzielić dokonaniem: doktorowi Pretoriusowi udało się wyhodować człowieka w próbówce. Teraz proponuje Frankensteinowi stworzenie kolejnego człowieka, tym razem kobiety. Po dużym sukcesie Frankensteina, reżyser James Whale wraca do opowieści o boskich aspiracjach człowieka.

Tym razem w filmie więcej jest humoru, ale też i więcej dramatu, objawiającego się przede wszystkim w tragicznej postaci potwora. Nie jest to już bohater z gruntu zły, a raczej zły się staje, gdy odtrąca go otoczenie, w tym człowiek, który go stworzył.