Ciepły sobotni dzień na plażach Coney Island, daleko wysuniętej części nowojorskiego Brooklynu, która od początku dwudziestego wieku stanowi ulubione rozrywkowe centrum nowojorczyków. Poznaje się tam para nieznajomych, tytułowych samotnych ludzi, którzy decydują się spędzić ten dzień razem. To miłość od pierwszego wejrzenia. Gdy na miejscu wybucha pożar, kobieta i mężczyzna, którzy nie znają nawet swoich imion, zostają rozdzieleni przez spanikowany tłum. Czy uda im się jeszcze odnaleźć?

Zapomniane arcydzieło z końca (szalonych) lat dwudziestych, czasu dobrobytu i wzmożonej aktywności socjalnej i kulturalnej, który niedługo miał się zakończyć czarnym czwartkiem (1929) rozpoczynającym wielki kryzys. Był to też początek rozwoju kina dźwiękowego, rok wcześniej miała miejsce premiera „Śpiewaka jazzbandu”, pierwszego filmu dźwiękowego w historii. Film Pála Fejösa doskonale oddaje nastroje tego konkretnego momentu w historii, zwracając uwagę na problem osamotnienia jednostki w tłumie ludzi. Powojenne przebudzenie, wspólne odreagowywanie traum przez zabawę i rozrywkę skontrastowane jest tu z jednostkami zagubionymi, jednostkami nieumiejącymi się odnaleźć w społeczno-towarzyskich realiach epoki.