Rok 1868. Pastor Wittembach, niemiecki lingwista i etnograf, opuszcza Królewiec i rusza w podróż na Litwę i Żmudź, licząc, że natrafi tam na ślady starego piśmiennictwa sakralnego. Dzięki poznanym w pociągu damom zostaje gościem miejscowego arystokraty, hrabiego Szemiota, właściciela bogatej kolekcji starodruków. Już od pierwszego dnia pobytu pastor staje się świadkiem zagadkowych zachowań gospodarza, a usłyszana opowieść o obłąkanej matce hrabiego, porwanej przed laty przez niedźwiedzia, wzmaga atmosferę niesamowitości. Wkrótce racjonalista Wittembach po raz pierwszy zetknie się z czymś, czego nie potrafi racjonalnie wytłumaczyć.

Klasyka polskiego horroru – i jeden z pierwszych filmów tego gatunku w rodzimym kinie. W dorobku Janusza Majewskiego – kontynuacja jego zainteresowań „opowieściami niesamowitymi”, czego efektem wcześniejsze filmy telewizyjne, jak „Awatar, czyli zamiana dusz ”(1965) czy „Ja gorę! ”(1967). Autorska adaptacja opowiadania Prospera Mériméego, wzbogacająca ironię i dwuznaczność oryginału o elementy polskiego romantyzmu, litewskiego folkoru i realia obyczajowe życia kresowej arystokracji.

Dodatkowe atuty to znakomita obsada – na czele z Edmundem Fettingiem – zdjęcia Stefana Matyjaszkiewicza i klimatyczna muzyka Wojciecha Kilara.