Pierwsza część monumentalnego dzieła jest wprowadzeniem w skonstruowany z niebywałym rozmachem świat DAU.

Wstrząsająca, transowa Natasza opowiada o samotnej kierowniczce kantyny w zamkniętym mieście-instytucie. Kamera jest jak szpicel nie spuszczający oka z Nataszy, kiedy ta wydaje obiady, flirtuje, uprawia seks czy też pijana szarpie się z młodą pomocnicą. Zupełnie nieświadoma, że jej banalne marzenia o miłości i drobne oszustwa w pracy stanowią pożywkę dla bezwzględnej totalitarnej władzy. DAU skrupulatnie odsłania jej mielące powoli i bezwzględnie mechanizmy.

Na potrzeby filmu na terenie nieczynnego kompleksu wodnego w Charkowie zostało wybudowane miasto-instytut, w którym twórcy zamknęli na wiele miesięcy ochotników: naturszczyków i aktorów. Całość zaś rozrosła się w radykalny, kontrowersyjny eksperyment z pogranicza kina, sztuk wizualnych, psychodramy i nauk społecznych.