Gdy czeski pisarz Karel Čapek po raz pierwszy użył słowa „robot”, miał na myśli sztucznie produkowaną, przeznaczoną do ciężkiej pracy fizycznej uproszczoną wersję człowieka. W późniejszych latach mianem tym zaczęto określać urządzenia mechaniczne, a Isaac Asimov – amerykański klasyk science fiction o korzeniach rosyjsko-żydowskich – stworzył pojęcie „robotyki”, określając jednocześnie jej podstawowe prawa. Dzisiaj naukowcy dążą do produkcji antropomorficznych robotów, które mają wyglądać, zachowywać się i odczuwać jak ludzie. By mogły ludzi zastępować – w szkołach, w sklepach, ale również w relacjach intymnych.

Czy to w ogóle możliwe? Czy bylibyśmy w stanie zaakceptować nauczyciela-robota, nawet gdyby miał wygląd Aleksandra Puszkina? Czy nawiązalibyśmy bliski kontakt fizyczny z kobietą-robotem, nawet gdyby cechowała ją ponadprzeciętna uroda?… Te i wiele innych pytań zadaje – w sensie metaforycznym i dosłownym – w swoim dokumencie Julia Kisieliowa, która od dwóch dekad zgłębia zagadnienia z pogranicza nauki i życia codziennego. Odpowiadają na nie naukowcy i tak zwani „zwykli ludzie” – dzieci i dorośli, kobiety i mężczyźni. Dzięki temu z jednej strony poznajemy przyszłość robotyki, dowiadujemy się, czego można spodziewać się w najbliższych latach po konstruktorach sztucznych istot humanoidalnych, z drugiej – jakie wiążą się z tym obawy i jak wyobrażamy sobie świat, w którym wyglądające jak my sami roboty będą towarzyszyły nam praktycznie na każdym kroku.

Opis organizatora