Chociaż od jego śmierci minęło już ponad osiemdziesiąt lat, wciąż jest twórcą, który odciska silne piętno na rosyjskim teatrze (i szerzej – aktorstwie). Zresztą nie tylko rosyjskim, ponieważ do fascynacji jego metodą twórczą przyznają się również artyści z Anglii (Helen Mirren) i Stanów Zjednoczonych (Meryl Streep). Wielkim admiratorem „realizmu psychologicznego” Konstantina Stanisławskiego był Lee Strasberg, który uznanie dla niego zaszczepił wielu absolwentom swego Instytutu Teatralnego i Filmowego (w tym Robertowi De Niro i Alowi Pacino).

Dokument Julii Bobkowej – absolwentki wydziału reżyserskiego WGIK-u sprzed trzech lat – nie jest jednak biografią Stanisławskiego, raczej próbą spojrzenia na jego dokonania i system reguł gry aktorskiej z perspektywy teatru XXI wieku. O aktualności „linii twórczych poszukiwań” wielkiego Rosjanina opowiadają w filmie reżyserzy tej miary co Nikita Michałkow, Kiriłł Sieriebriennikow czy Renata Litwinowa. Za tło służą natomiast fragmenty spektakli wystawianych na deskach Moskiewskiego Akademickiego Teatru Muzycznego, który Stanisławski stworzył wraz z Władimirem Niemirowiczem-Danczenką pod koniec XIX wieku. W efekcie powstał obraz, który przybliża teorię i praktykę zarówno pracy zespołowej, jak i indywidualnej aktora – w tym ostatnim przypadku głównie na przykładzie Darii Moroz.

Opis organizatora