Ten film pierwotnie miał nosić zupełnie inny tytuł – „Caravaggio”. Żyjący na przełomie XVI i XVII wieków słynny włoski malarz, chcąc podkreślić realizm swoich obrazów, wprowadzał do nich ostry światłocień. Kiedy rosyjska reżyserka Jelena Żygajewa (zarówno dokumentalistka, jak i autorka fabuł) weszła do znajdującego się w prowincjonalnym Soligaliczu (w obwodzie kostromskim) zakładu produkującego walonki i ujrzała ciężko pracujące kobiety oświetlone przez padające przez okno promienie zimowego słońca – pierwsze skojarzenie, jakie przyszło jej na myśl, to właśnie obrazy Włocha.

Tytuł jednak dla wielu mógł być mylący, dlatego ostatecznie został zmieniony. By jednak pozostać przy swoich barokowych skojarzeniach, Żygajewa postanowiła wykorzystać w ścieżce dźwiękowej utwory związanego z drezdeńskim dworem Augusta II Mocnego śląskiego kompozytora i lutnisty Sylviusa Leopolda Weissa. Filmowi towarzyszy więc przepiękna dworska muzyka, na tle której autorka pokazała pracę i życie prowincjonalnych robotnic. Z dala od dużych miast i wielkiego świata przeżywają one swoje małe i wielkie tragedie, radują się rzadkimi chwilami szczęścia, uśmiechają i płaczą. Można odnieść wrażenie, że są zawieszone pomiędzy przeszłością a teraźniejszością, mieszkając i pracując w cieniu istniejącego tu niegdyś więzienia i zrujnowanej cerkwi. Popękane ściany świątyni, zdrapane ze ścian freski stają się parabolą ich niełatwego losu.

Opis organizatora