Grupka siedmiu osób urządzających sielski piknik zostaje zaproszona na tajemniczą uroczystość odbywającą się na łonie natury. Napotkani nieznajomi używają siły, by doprowadzić gości na miejsce, jednak nie wiadomo, czy mają złe zamiary, czy jedynie robią sobie żarty. Kobiety zostają wkrótce oddzielone od mężczyzn, a pomiędzy zebranymi rozpoczyna się enigmatyczna gra.

Obraz Jana Němca, reżysera między innymi „Diamentów nocy” (1964), został uznany za alegorię komunizmu i zatrzymany przez czechosłowacką cenzurę. Jak pisał Adam Garbicz, film „pod bezpośrednim realizmem opisu zachowań w pewnej specyficznej sytuacji ukrywa warstwy głębsze i ważniejsze: uniwersalny traktat o mechanizmach ubezwłasnowolnienia wewnątrz zamkniętej wspólnoty, kafkowsko-musilowską metaforę bycia pod działaniem utajonego systemu represyjnego, wreszcie studium, o które chodzi tu najbardziej. Goście są bowiem czescy i wyraźnie należą do inteligencji wielkomiejskiej, co Němec daje do zrozumienia nie tylko przez charakterystykę zewnętrzną, ale też przez tłumaczącą się zwyczajami nowofalowymi obsadę: większość ról głównych odtwarzają osoby z praskiej elity kulturalnej”

(A. Garbicz, Kino, wehikuł magiczny. Podróż trzecia 1960-1966).