Ten czteroczęściowy gigantyczny fresk, w którym Griffith pragnął wyrazić z całą dynamiką protest przeciw wszelkim przejawom niesprawiedliwości społecznej i szowinizmu, stanowi niepowtarzalne apogeum kina widowiskowego. Rozwijające się równolegle poszczególne wątki, dotyczące różnych epok historycznych przedstawiają upadek Babilonu w roku 538 p.n.e., życie Jezusa, noc św. Bartłomieja (23/24 sierpnia 1572) i historię współczesną, stanowiącą oskarżenie kapitalistów, opartą w partiach początkowych na autentycznych wydarzeniach strajku odbywającego się w 1914 roku w jednej z fabryk amerykańskich. Całość uzupełnia alegoryczny epilog. Poszczególne wątki łączy powracający obraz matki, kołyszącej swe dziecko.

Jak określił kompozycję filmu reżyser: Cztery wątki zaczynają się jak cztery strumienie widziane ze szczytu góry, płyną z początku spokojnie, lecz później splatają się coraz ściślej, coraz szybciej, by w ostatnim akcie zjednoczyć się w tym samym akordzie głębokiego wzruszenia.

Montaż równoległy jest zastosowany w Nietolerancji z najwyższą perfekcją, podobnie imponujący jest montaż wewnątrz scen. Wspaniała jest też struktura narracyjna filmu. Planami dalekimi tworzy tu Griffith klimat epicki, średnimi rozwija tok fabuły, zbliżeniami podkreśla emocje. Film jest wielkim eposem i prawdziwym almanachem możliwości ówczesnego kina.