Drugi i ostatni film wyreżyserowany przez Ignacego Gogolewskiego. „Dom świętego Kazimierza” przedstawia ostatni okres życia poety Cypriana Kamila Norwida. Przebywający na emigracji w Paryżu pisarz trafia do tytułowego przybytku, w którym zamieszkują pozbawieni środków do życia polscy emigranci. Atmosfera na miejscu jest dość przygnębiająca – mieszkańcy domu są bowiem rozgoryczeni i silnie skonfliktowani.

Jak komentował film sam reżyser: „Norwid nie jest postacią wiodącą, jest jednym z pensjonariuszy Domu Św. Kazimierza, gdzie zatrzymał się na chwilę, a pozostał do końca życia. Dom jest fundacją Rodziny Czartoryskich, ale egzystencja jego pensjonariuszy mocno się różni od życia Familii. Jest to mikrośrodowisko ludzi starych, dziwacznych, nieszczęśliwych, którzy zostali zmuszeni do emigracji, ale nie czują się tam dobrze. Z kolei Norwid nie czuje się dobrze i na wygnaniu, z weteranami. Z różnych zresztą powodów.

(…) Zderzają się tu trzy światy: grupa administracji, którą reprezentuje przełożona i siostry, drugi – świat weteranów i sierot po powstańcach, oraz – konstelacja samego Norwida, izolującego się w swojej celi.” (E. K., „Na dalekim przedmieściu Paryża….Relacja z planu filmu »Dom św. Kazimierza« Ignacego Gogolewskiego”, „Film”,1983, nr 22, s.7)