Zainspirowany poematem Aleksandra Błoka i poezją Bolesława Leśmiana film zaczyna się od onirycznej, dwudziestominutowej sekwencji przedstawiającej dwóch młodych mężczyzn, którzy wznoszą się ponad ziemię i szybują ponad górskim krajobrazem. Akcja główna dzieje się jednak wiele lat później, kiedy główni bohaterowie, Midroń i Świdrycki spotykają się przypadkiem po latach w górskim schronisku, w którym przebywali jako młodzieńcy. Zarówno mężczyźni, jak i ich żony mają okazję, by powrócić wspomnieniami do dawnych pragnień i dokonać bilansu życiowego.

Niezwykle gorzki obraz degrengolady społecznej rozgrywa się w górskim schronisku, niczym „Spirala” Krzysztofa Zanussiego i podobnie jak tamten film pyta o sens egzystencji. Tomasz Zygadło konsekwentnie maluje czarny obraz, nie dając widzom żadnej nadziei.