Film jest osobistą wypowiedzią reżysera, w którym z wręcz ekshibicjonistyczną szczerością ukazywał swoją rodzinę - matkę, ojca i siebie. Umieszczając kamerę w krakowskim mieszkaniu rodziców, Koszałka stworzył swego rodzaju „portret rodziny we wnętrzu”. Obraz pełen jest domowych sprzeczek, niekończących się narzekań matki, sporadycznych uwag ojca, który tylko czasami przyłącza się do jej narzekania na syna, na jego ustawiczne imprezowanie i nieróbstwo. Prawda Marcina Koszałki o jego bliskich wydaje się być nie całkiem prawdziwa. Sprowokował rodziców obecnością kamery, wyzwolił ich niechęć, protest, agresję. Odpowiedź i niejako zadośćuczynienie zdaje się kryć w ostatniej sekwencji filmu.