O szacunku, jaki May żywiła do Mike’a Nicholsa, niech świadczy fakt, że po niemal 30 latach przerwy zasiadła ponownie na reżyserskim stołku po to, by oddać hołd swojemu niedawno zmarłemu przyjacielowi i artystycznemu partnerowi. Ten niespełna godzinny portret autora „Absolwenta” jest w pewnym sensie osobisty, a nawet intymny. Respektując zasady klasycznego dokumentu, May jednocześnie pozwala Nicholsowi po prostu być – nie montuje jego wypowiedzi zbyt dynamicznie i daje wybrzmieć słowom, kiedy kamera wpatruje się w znajomą twarz. Dzięki temu poznajemy reżysera nie tylko jako artystę, ale i jako człowieka – i to takiego, który dzieli się wieloma pieprznymi, niepopularnymi opiniami.

Patrycja Mucha / opis festiwalowy