Społeczno-polityczny film Fassbindera grający z konwencją melodramatu. Maż tytułowej bohaterki, pracownik fabryki, zabija swojego przełożonego, a następnie popełnia samobójstwo. Nastawieni na tanią sensację dziennikarze zaczynają wypytywać członków rodziny o przeszłość mężczyzny. Nieznajdująca oparcia w najbliższych pani Küsters nawiązuje kontakt z małżeństwem Tillmannów. Nowi znajomi namawiają kobietę, by ta wstąpiła do partii komunistycznej…

Tytuł filmu nawiązuje do klasycznego, niemego dzieła Piela Jutziego „Podróż matki Krause do szczęścia” (1929). Zestawiany z „Utraconą czcią Katarzyny Blum” (1975) Volkera Schlöndorffa i Margarethe von Trotty, obraz Fassbindera podejmuje temat terroryzmu i stanowi swego rodzaju rozliczenie z działalnością ruchów politycznych w Niemczech w latach 70. Jak pisał krytyk po polskiej premierze filmu, „początek zapowiadał melodramat, ale ostatecznie oglądamy utwór będący niemal przeciwieństwem tego gatunku – wysoce krytyczny, zjadliwy antymelodramat. Fassbinder unika niuansów, półtonów, odcieni. Jego wizerunek społeczeństwa jest bezkompromisowy” (J. Zaremba, Drobnomieszczański antymelodramat, „Film” 1979, nr 28).