Adaptacja powieści Bohumila Hrabala pt. „Sprzedam dom, w którym już nie chcę mieszkać” opowiada o codziennym życiu pracowników odlewni stali w Kladnie nieopodal Pragi. W latach 50. w ramach tzw. reedukacji, członkowie dawnej drobnej burżuazji zostali zmuszeni przez nową władzę do pracy w składowisku złomu. Są wśród nich profesor uniwersytecki, prokurator, saksofonista, mleczarz czy fryzjer. Tragizm ich postaci, beznadzieja sytuacji w jakiej się znaleźli współgra z wiarą w lepszą przyszłość. Doskonale oddaje to film, który miesza momenty radosne z tymi przygnębiającymi, groteskę przeplata powagą, tworząc prześmiewczy, kafkowski obraz reżimu. To nie spodobało się cenzurze, która wstrzymała film. Ten, na swą premierę, musiał czekać aż dwadzieścia jeden lat.