Na pierwszy rzut oka adopcja wydaje się sytuacją atrakcyjną dla obu stron: sierota dostaje kochających rodziców, którzy oferują jej lepsze życie, a rodzice adoptują dziecko, na które zazwyczaj bardzo długo czekali. Świat adopcji to jednak także zwykły rynek popytu i podaży, a Etiopia przoduje w tym procesie. Żyją tam tysiące sierot, które czekają na adopcję, a gorzka prawda, że dobro dzieci nie zawsze jest priorytetem, często okazuje się tu bolesną rzeczywistością.

Film przedstawia jedną z takich historii. Masho i jej młodszy brat Rob nie są typowymi sierotami. Ich chorzy na AIDS rodzice żyją, ale oddali je do adopcji w nadziei, że w ten sposób zapewnią dzieciom lepsze życie i edukację. Dwójka malców wędruje z nowymi rodzicami do Danii, ale nie oznacza to wcale, że od razu jest im lepiej. Przez cztery lata reżyserka podąża za losem dzieci i ich prawdziwych oraz przybranych rodziców, obserwując powiększające się u wszystkich stałe poczucie bezradności. Nowi duńscy rodzice nie dają sobie rady z upartą Masho, która nie chce dostosować się do nowej rodziny i rzeczywistości. Z kolei etiopscy rodzice wpadają w rozpacz, bo przestają otrzymywać od adopcyjnej agencji wiadomości o losie swoich dzieci. Reżyserka filmuje wszystko: podróż dzieci do Danii, napięcie w nowym domu i kolejne pożegnanie. W drobiazgowy sposób i bez straty najmniejszych niuansów pokazuje trudne i przykre oblicze międzynarodowych adopcji, obopólny ból dzieci i rodziców, a także społeczne, kulturowe i religijne kontrasty, z którymi dzieci, chcąc nie chcąc, muszą się pogodzić.