Fabryka. Kobiety dźwigają sterty ciężkich cegieł, metalowych sztab. Ustawiają je mozolnie w piramidy, wracają po kolejne ciężary. Mężczyźni wypalają stalowe pręty w wielkich piecach. Jak to często bywa w filmach Siergieja Łoźnicy, nie pada ani jedno słowo. „Mówią” wyłącznie obrazy, pokazujące w długich ujęciach ciężką, monotonną pracę. W industrialnej przestrzeni ludzie przypominają części maszyn, a zardzewiałe maszyny wyglądają jak steampunkowe dekoracje. To drugi film, który Łoźnica nakręcił w kolorze. I pierwszy, w którym kolor z niezwykłą intensywnością wykorzystał jako środek ekspresji.

Snopy iskier, plamy buchającego ognia nadają fabrycznej hali charakteru swoistego piekła. W tej piekielnej scenografii wszystko wydaje się pogrążone w letargu. To kolejne miejsce, w którym rosyjski czas zatrzymał się, a sama praca przypomina pracę syzyfową, mozolną harówkę bez sensu, efektu i celu. Zarazem jednak wszystkie czynności, widziane oczami kamery, noszą cechy ezoterycznego procesu. Nie wiadomo, co się w fabryce produkuje, jak i po co. Nie ma odautorskiego komentarza, wyłącznie kontemplacja fizyczności, zastygłej w czasie i zespolonej z przestrzenią. Ten film zamknął swego rodzaju tetralogię, był kontrapunktem dla poetyckich ujęć zastygłej w czasie, rosyjskiej prowincji, ale i dopełnieniem wizji rosyjskiego letargu, z którego ani czekaniem na cud, ani biernym trwaniem, ani pracą nie udaje się wydobyć. To kolejny film, w którym ostentacyjna prostota zamienia się w wizualną poezję codzienności i nabiera metaforycznych znaczeń.