Jeffrey Beaumont znajduje na trawniku ludzkie ucho. Chłopak postanawia samemu rozwikłać zagadkę, przez co trafia na ślad tajemniczego morderstwa, w które zamieszana jest atrakcyjna piosenkarka z nocnego klubu i jej sadystyczny, uzależniony od narkotyków przyjaciel. Punktem wyjścia jest klasyczny schemat gatunkowy, rozpoznawalne przez widza ramy i sielankowość amerykańskiego przedmieścia. Jednak to co na pierwszy rzut oka wydaje się normalne, wpisane w prozę dnia codziennego, z czasem zamienia się w koszmar.

Reżyser zdaje się mówić, że wystarczy inaczej spojrzeć na własne otoczenie, na rzeczywistość, w której się żyje, by dostrzec w niej rzeczy dziwne i niepokojące. W filmie znajdziemy wiele elementów tak charakterystycznych dla amerykańskiego twórcy: niepokój wynikający z niedoskonałej cielesności, voyeryzm, przekraczanie własnych granic, oniryzm i wynikająca z niego dwoistość świata przedstawionego. Reżyser, wychodząc od klasycznego schematu gatunkowego, przeplata sen jawą, komizm dramatem, a karykaturę tragizmem, lawirując między konwencjami i imponując intertekstualną formą. Jedno z największych osiągnięć Davida Lyncha i sztandarowe dzieło filmowego postmodernizmu.