Trzy kolory: Niebieski, reż. Krzysztof Kieślowski, Francja, Polska, 1993, 97 min.

W katastrofie samochodowej ginie sławny kompozytor i jego mała córeczka. Przy życiu pozostaje Julia, którą rozpacz po stracie męża i dziecka popycha do próby samobójczej. Odratowana, podejmuje dramatyczny wysiłek zapomnienia o przeszłości. Ze swojego luksusowego domu na wsi przenosi się do mieszkania w Paryżu, nie podając nikomu swojego nowego adresu. Świat jednak wkrótce się o nią upomina.

Tytuł trylogii nawiązuje do haseł rewolucji francuskiej: wolność, równość, braterstwo. Niebieski kolor reprezentuje wolność. Kieślowski pozostawia z trudnymi o pytaniami o jej definicję, jej charakter i przypisywaną wartość „wolności do” czegoś i „wolności od” czegoś. Ten niezwykły, przejmujący film należy do jednych z najlepszych w karierze reżysera. Otrzymał Złotego Lwa dla najlepszego obrazu i nagrodę za zdjęcia na MFF w Wenecji w 1993 roku.

Sieci popołudnia, reż. Maia Deren, Alexander Hammid, USA, 1943, 12 min.

Film stworzony przez Mayę Deren we współpracy z jej mężem Alexandrem Hammidem jest jednym z kluczowych osiągnięć amerykańskiego kina awangardowego. „Sieci popołudnia” obok późniejszego filmu Mai Deren „Na stałym lądzie” („At Land”) uważa się za prototyp kina feministycznego. Seria onirycznych obrazów, wśród których wykorzystane zostały symbole: klucz, lustro i nóż, odczytywana jest jako proces kształtowania się kobiecej tożsamości. Przywołują one również wątki związane z samopoznaniem zmultiplikowanej postaci, w którą wciela się Maya Deren.

Na podstawie tekstu Andrzeja Pitrusa „Su Friedrich: anektowanie przestrzeni”, w: „Reżyserki kina. Tradycja i współczesność”, pod red. Małgorzaty Radkiewicz (2005)