Susan Sontag od czasów nastoletnich prowadziła dzienniki. Wspomniana lista filmów, które uważała za najwybitniejsze, została opublikowana w As Consciousness is Harnessed to Flesh w roku 1977. 20 lat później, w 100-letnią rocznicę powstania kina, opublikowała esej The Decay of Cinema/Upadek kina uzasadniający, czemu mamy traktować ten filmowy przegląd jako skończony i zamknięty.

Sontag porównuje historię tego medium do kręgu życia. Początkiem są nieuniknione narodziny, przełom XIX i XX wieku zdawał się być pełen oczekiwania na X muzę, wszystkie klasy społeczne i intelektualne bawiły te same zabawki optyczne, latarnie magiczne i inne urządzenia imitujące ruch. Później nadchodzi świetność kina, prawdziwy szczyt jego możliwości. Analizując listę Sontag, łatwo odgadnąć, że miała na myśli twórców europejskich, reżyserów nowofalowych i wybitnych autorów kina japońskiego.

Lata późniejsze nazwała nieodwracalnym upadkiem. Według jej myśli kino stało się dekadenckie, a filmy wyrosłe z kapitalistycznej kultury w celach tylko i wyłącznie komercyjnych, nieudolnie próbują naśladować sukces swoich poprzedników. Jedyna nadzieja pozostaje w kinie, które nie boi się przekraczania granic i łamania przyjętych norm... – wspomniała w eseju. Kolejne pięć filmów wybranych z listy Sontag, poruszają historie ludzi sprzeciwiających się zastanej rzeczywistości w sposób zarówno szlachetny, jak i upodlający. „Upadek kina” Sontag dokumentuje znakomitymi dziełami kina światowego.

Żyć własnym życiem (Vivre sa vie), reż. Jean-Luc Godard, Francja 1962,  80 minut

Dzikie dziecko (L’Enfant sauvage), reż. François Truffaut, Francja 1969,  85 minut

We władzy ojca (Padre padrone), reż. Paolo Taviani, Vittorio Taviani, Włochy 1976, 114 minut

Teoremat (Teorema), reż. Pier Paolo Pasolini, Włochy 1968, 98 minut

Dziewczęta w mundurkach (Mädchen in Uniform), reż. Géza von Radványi, Francja, RFN 1958, 95 minut