Związki filmu i sztuki sięgają początków rozwoju tego medium. Film znajdując wielką inspirację w malarstwie, wprawił je w ruch i przedłużył mu życie.

Dzieła sztuki kształtują podświadomość twórców, a my jako widzowie nieustannie obcujemy z ich rozmaitymi, ekranowymi parafrazami. Obrazy i filmowe kadry często dzielą wspólną tożsamość wizualną. Poziomy przenikania się i wzajemnego dialogu filmu i malarstwa są niewyczerpane. Film nieustannie przemyca malarstwo do kinematografii, cytując konkretne dzieła, wzorując lokacje na kształt tych z obrazów, wywodząc swoje kadry z malarskich kompozycji, czerpiąc z kolorystyki lub sposobu oświetlenia postaci. Świadomi syntezy i wzajemnego przenikania się tych dziedzin filmowcy, wytwarzają czerpiący z malarskiej estetyki, autorski język wizualny.

Elementy plastyczne pełnią niezwykłą rolę w strukturze dzieł kina artystycznego. Do ich opisu często stosowane są – pochodzące z historii sztuki – kryteria malarskości i plastyczności obrazu. Jaką funkcję pełnią sztuki plastyczne w kinematografii? Jaką mają rolę w tworzeniu obrazu ekranowego i w dramaturgii filmowej? W jaki sposób wątki malarskie są wkomponowane w strukturę dzieła filmowego?

W ramach przeglądu pokażemy trzy artystyczne filmy z ostatnich kilku lat, w których szczególne znaczenie mają walory wizualne bądź motywy muzyczne: ukazującą z kobiecej perspektywy brutalne powojenne realia – Wysoką dziewczynę, olśniewającą wizualnie opowieść o pułapce męskości – Zamę oraz analizę mechanizmów kolonizacji w zjawiskowym Angelo.