Kino grozy od zawsze zainteresowane było ciałem – potwornym lub kruchym, które można było ranić, przecinać czy spożywać. To zainteresowanie przemieniło się w obsesję w horrorach cielesnych, które wywracają ciała na nice – czysto materialnie, ale i filozoficznie, zastanawiając się nad tym, jaka jest relacja człowieka z tym, co pod skórą. Z bólem, pożądaniem, chorobą czy dojrzewaniem. W ramach przeglądu “Coś we mnie siedzi” pokażemy wybór filmów prezentujących spektrum tego podgatunku kina grozy – jego rozwój historyczny (od Davida Cronenberga, przez Stuarta Gordona i Briana Yuznę, aż do Julie Ducournau i Jane Schoenbrun), konteksty kulturowe (poza znanymi filmami amerykańskimi pokażemy dzieła japońskie czy polskie, produkcje B-klasowe i filmy festiwalowe, a także współczesne przepisania feministyczne, trans- i posthumanistyczne), przede wszystkim jednak najważniejsze tematy, które płyną w krwioobiegu horrorów cielesnych. 

Początkowo sprowadzimy ciało do jego organicznych podstaw, poza anatomiczną normą, ciało pulsujące, zmieniające się i agresywnie rozlewające w innych ciałach - “groźna materia”, temat pierwszych seansów przeglądu, to esencja gatunku przez ukazanie rozszczelnienia granic między wnętrzem a zewnętrzem. Kolejne dwa wątki tematyczne związane będą z relacją ciał z tym, co sztuczne – zimne, nieorganiczne, ale scalające się coraz mocniej ze współczesnym człowiekiem, zmieniające jego tożsamość i formy bycia w świecie. “Tkanka i metal” poświęcona jest filmom, w których ludzkie ciała zostają uzupełnione, rozszerzone, wzbogacone lub skrzywdzone przez kontakt z zimną stalą, srebrzystym tytanem czy ciężkim żelazem. Ludzka anatomia zostaje również zdeformowana w filmach reprezentujących “Media dotykowe”, w których kontakt z ekranami zamienia nas w znaturalizowany interfejs.

Następne tematy przybliżają podstawowe idee krążące wokół horrorów cielesnych: “Ból i rozkosz” to filmy, które zastanawiają się nad normą związaną z odczuwaniem, a także nad tym, jak kultura ogranicza potrzeby ciała. “Anatomia choroby” reprezentowana jest przez filmy ukazujące ciała zainfekowane i zakażające rzeczywistość dookoła, w których umysł ustępuje pod wpływem degradującej się biologiczności. I w końcu w “Koszmarach dojrzewania” skonfrontujemy się z ciałem, które wydostaje się spod kontroli i zaczyna wydawać rozkazy, procesie tak naturalnym, a zarazem tak radykalnym, że horrory cielesne nie mogły nie pochylić się nad tym doświadczeniem. W końcu w samym słowu pokwitanie jest coś nie-ludzkiego. Może zresztą i w samej cielesności.