Lindsay Anderson, brytyjski reżyser filmowy i teatralny, krytyk i publicysta, urodził się 17 kwietnia 1923 roku w Bangalore, w Indiach. Był synem szkockiego generała i pochodzącej z Afryki Południowej córki angielskiego handlarza. Studiował filologię klasyczną w Oxfordzie, ale naukę przerwał wybuch II wojny światowej. Wówczas młody Anderson wstąpił do służb wywiadowczych, później został wysłany do Indii w korpusie stabilizacyjnym.

Po powrocie do Anglii w 1946 roku kontynuował studia w Oxfordzie. W latach 1947-1952 wraz z Karelem Reiszem i Tonym Richardsonem założył czasopismo „Sequence”, w którym pisał recenzje, komentował kondycję brytyjskiej kinematografii oraz szkicował autorską wizję kina. Jego artykuły na temat teatru i filmu publikowane w słynnym „Sight and Sound” przyczyniły się do stworzenia ruchu Free Cinema, który odrodził brytyjskie kino dokumentalne. Anderson zadebiutował w 1948 roku filmem „Meet the Pioneers” opowiadającym o pracownikach lokalnej fabryki. W 1953 roku nakręcił kolejny dokument „Czwartkowe dzieci”, który przyniósł mu Oscara za najlepszy film krótkometrażowy. W 1957 roku kolejny dokument „Hale Targowe w Londynie”, został wyróżniony Grand Prix na festiwalu filmowym w Wenecji. W tym samym roku Anderson opublikował swój słynny manifest artystyczny „Baczność!, Baczność!” („Stand Up! Stand Up!”), w którym głosił potrzebę realizacji filmu zaangażowanego, realistycznego i zwróconego ku sprawom społecznym.

W 1961 roku zrealizował swój pierwszy, wzorowany na założeniach manifestu film pełnometrażowy - „Sportowe Życie”. To sztandarowe dzieło rodzącego się nurtu „młodych gniewnych” nie spotkało się z uznaniem publiczności i okazało się komercyjną klęską. Mimo to film nominowany został w dwóch kategoriach aktorskich do Oskara, a Rachel Roberts otrzymała nagrodę BAFTA dla najlepszej aktorki. W 1967 roku Anderson rozpoczął realizację swojego kolejnego filmu „Jeżeli...”, za który otrzymał Złotą Palmę w Cannes. Obraz ten zapoczątkował filmową trylogię, w skład której wchodził jeszcze „Szczęśliwy człowiek!” (1973) i „Szpital Britannia” (1982), za oba filmy Anderson został nominowany do głównej nagrody w Cannes. W 1980 roku zrealizował dla telewizji adaptację sztuki Johna Osbourne'a „Miłość i gniew”. Złożył tym samym hołd „buntownikom” angielskiego kina, do których niegdyś się zaliczał. W 1988 roku reżyser ukończył realizację filmu „Sierpniowe wieloryby”, który przez wielu uznawany jest za najlepszy w dorobku Andersona. Wystąpiły w nim wielkie gwiazdy Hollywood: Lillian Gish, Bette Davis i Ann Southern. Kilka lat później Anderson nakręcił w Kanadzie film „Chwała! Chwała!”, a w 1992 roku utrzymany w ciepłym tonie autobiograficzny obraz „A więc to już wszystko?”. Był to ostatni film reżysera, który zmarł dwa lata później w Angoulême we Francji.

Projekcjom towarzyszy prezentacja zdjęć z pobytu Lindsaya Andersona w Warszawie oraz z planu filmu „Raz, dwa, trzy”, dzięki uprzejmości University of Stirling.