Jack Nicholson urodził się 22 kwietnia 1937 roku w Neptune City w stanie New Jersey. Gdy miał 17 lat wyjechał do Kaliforni, gdzie podjął pracę jako goniec w dziale animacji wytwórni Metro Goldwyn Mayer. Zaproszony do udziału w zdjęciach próbnych, rozpoczął intensywne lekcje aktorstwa i zaczął występować na deskach teatru Players Ring Theater.

W kinie debiutował w 1958 roku w „The Cry Baby Killer” Justusa Addissa, ale bardziej zajmował go teatr. Właśnie na jednym z przedstawień teatralnych zauważył go reżyser Roger Corman, król niskobudżetowych filmów klasy B, który zaproponował młodemu aktorowi współpracę. Przez następnych 11 lat Nicholson grał w filmach wątpliwej jakości, które jednak stanowiły dla niego dobrą szkołę warsztatu filmowego.
Prawdziwy początek wielkiej kariery przyszedł dopiero w 1969 roku, kiedy zagrał w kultowym dziś filmie Dennisa Hoppera „Swobodny jeździec”. Rola zapijaczonego prawnika, który dołącza do przemierzających kraj motocyklistów przyniosła mu pierwszą nominację do Oscara. Lata 70-te należały już do niego. Awansował do grupy najwyżej opłacanych gwiazd a zarazem najwyżej cenionych aktorów. Grał najczęściej postacie żyjące poza lub pod powierzchnią tzw. „normalnego życia”. W filmie „Pięć łatwych utworów” (1970) zagrał zbuntowanego artystę, który szuka własnej drogi życiowej. Naturalność gry aktora, oszczędność gestów, pewna doza cynizmu i autoironii stały się modelową postawą zachowań młodych ludzi lat 70-tych, a rola przyniosła Nicholsonowi kolejną nominację do Oscara. Następne filmy - „Porozmawiajmy o kobietach” (1971), „Ostatnie zadanie” (1973), czy „Chinatown” (1974) potwierdziły niezwykły talent aktora. Dwa ostatnie przyniosły mu nominacje do Oscara, zaś statuetkę otrzymał za niezwykłą kreację w filmie Milosa Formana „Lot nad kukułczym gniazdem” w 1975 roku.
Jack Nicholson postrzegany jest jako niezawodny profesjonalista w swoim zawodzie, podejmujący najtrudniejsze wyzwania. Był zaplątanym w rewolucję dziennikarzem w filmie Michelangelo Antonioniego „Zawód: reporter” (1975), pisarzem popadającym w szaleństwo w „Lśnieniu” Stanleya Kubricka (1980), ekstrawaganckim emerytowanym kosmonautą w „Czułych słówkach” Jamesa L. Brooksa (1983), zakochanym w zabójczyni na zlecenie gangsterem w „Honorze Prizzich” Johna Hustona (1985), diabłem uwodzącym trzy piękne kobiety w „Czarownicach z Eastwick” George'a Millera (1987), groźnie uśmiechniętym Jokerem w „Batmanie” Tima Burtona (1989), wilkołakiem w „Wilku” (1994), zdziwaczałym pisarzem w „Lepiej być nie może” (1997). W 1999 roku odebrał Nagrodę Cecila B. DeMille'a za nadzwyczajny wkład w historię kina, przyznawaną przez hollywoodzkie stowarzyszenie prasy zagranicznej. W 2002 roku otrzymał Złoty Glob za kreację w filmie „Schmidt” Alexandra Payne’a, a w 2007 roku nominację do Złotego Globu i BAFTY za rolę w „Infiltracji” Martina Scorsese. W tym samym roku stworzył znakomity duet z Morganem Freemanem w filmie Boba Reinera „Choć goni nas czas”. W 2010 roku wystąpił w filmie Jamesa L. Brooksa „Skąd wiesz?”.
    
Jack Nicholson zagrał w ponad sześćdziesięciu filmach, współpracował z najwybitniejszymi twórcami: Michelangelo Antonionim, Romanem Polańskim, Mikem Nicholsem, Milosem Formanem, Bobem Rafelsonem. Pisze scenariusze, jest producentem, próbuje reżyserować. Jego nazwisko jest w czołówce najlepiej zarabiających aktorów. Cieszy się ogromną popularnością i uznaniem, a przede wszystkim nadal stwarza na ekranie postacie, które na zawsze pozostaną w historii kina.