Jeden z najwybitniejszych reżyserów w dziejach kinematografii japońskiej został odkryty przez Europę dopiero w latach powojennych, kiedy to jego filmy nagradzano na największych festiwalach filmowych. Jurorów i krytyków zachwyciła niepowtarzalna stylistyka jego dzieł, unikalny, charakterystyczny warsztat filmowy, a także umiejętność twórczego wykorzystania tradycji sztuki japońskiej. W większości swoich filmów Mizoguchi opierał się na tworzywie literackim, adaptując nie tylko literaturę ojczystą, lecz także amerykańską i europejską. Z japońskich pisarzy w kręgu jego zainteresowań pozostawali: Chikamatsu, Saikaku, Ueda – pisarze XVII i XVIII wieku, okresu emancypacji mieszczaństwa i rozkwitu kulturalnego. Mizoguchi, pokazując problemy ludzi tamtego okresu, ich marzenia i ambicje, zdołał uchwycić uniwersalny wymiar ludzkiego losu, czyli jego powtarzalność – cechę, która jest stała mimo ciągłych zmian historycznych dekoracji. Jako jeden z pierwszych zrezygnował z efektownego sztafażu japońskiego filmu historycznego, wykorzystującego sceny pojedynków i samurajskich rytuałów, na rzecz psychologii postaci, analizy moralnych i społecznych postaw bohaterów. Największe uznanie przyniosły mu filmy z lat 50., które uchodzą za arcydzieła sztuki filmowej.