W 1908 roku warszawskie kino Stylowy umieściło ogłoszenie w dzienniku „Przegląd Poranny” w związku z pojawieniem się Poli Negri w „Mani”, triumfalnie głosząc: „Wspaniały dramat […] na tle prawdziwego zdarzenia. Dyrekcja zwraca uwagę na bogactwo wystawy i toalet”. Film został dobrze przyjęty w Polsce. Jednak sama gwiazda ze swojej oficjalnej filmografii ten tytuł – i kilka innych – wymazała. Negri, doskonała kreatorka własnego wizerunku, za początek berlińskiej kariery przyjęła bowiem teatralną współpracę z Maxem Reinhardtem w Deutsches Theater i filmową z wytwórnią UFA, gdzie tworzyła znakomity artystyczny duet z reżyserem Ernstem Lubitschem. W rzeczywistości „polską Astę Nielsen” – jak ją reklamowano w kraju – do Berlina w 1917 roku zaprosił nie tylko Reinhardt, ale i Saturn-Film, wytwórnia o profilu mocno erotycznym.

„Czarne włosy, ciemne oczy, gładkie ciało, tajemniczy głos” – tak zapowiadała Polę berlińska prasa. Saturn wzmacniał wizerunek egzotycznej femme fatale, kupując jej ponoć małego tygrysa, z którym przechadzała się ulicami miasta. Pola nakręciła dla wytwórni sześć filmów, a że współpraca nie przyniosła żadnej ze stron oczekiwanych korzyści, zagrała w kilku produkcjach wytwórni Union, w tym w „Mani”. Film wyreżyserował Eugen (Jenö) Illés (1877-1951), węgierski operator i reżyser, od 1905 roku związany z niemiecką branżą filmową. Do zespołu stojącego za produkcją należał też Paul Leni, który wkrótce stał się jedną z najważniejszych postaci niemieckiego ekspresjonizmu. Jego wyszukana scenografia wzmocniona efektem barwienia taśmy jest – obok wartkiej dramaturgii, interesujących kreacji aktorskich czy ciekawych zabiegów operatorskich – atutem filmu. Główną atrakcją pozostaje oczywiście Pola Negri: obdarzona oryginalną urodą, pięknymi – eksponowanymi zbliżeniami kamery – oczami i bogatą mimiką. Pola pokazuje także talent taneczny: wysunięty na pierwszy plan już w filmach Sfinksa wyrazisty i zmysłowy taniec był jej wizytówką.

Katarzyna Wajda