„Sutener! Rajfur! Kupler!”. Bezczelny wyrzutek społeczeństwa desperacko próbuje żyć, pracując jako alfons. Już pierwszy obraz Pasoliniego „Włóczykij” wyróżnia się esencjonalnym językiem filmowym, którego wyrazem m.in. są ujęcia skupione na twarzach bohaterów pogrążonych w zaciekłych dialogach. Jest to poetyka „skandaliczna”, o bardzo silnej świadomości ideologicznej, uwydatniająca tragiczną historię rzymskiej podklasy. 

Gdy debiut Włocha ujrzał światło dzienne, reżyser cieszył się już autorytetem intelektualisty, poety i komunistycznego bojownika – pod koniec lat 50. uczestniczył w wielkim fermencie kulturalnym włoskiej lewicy. Ale Pasolini – jego życiorys i twórczość – to żywa sprzeczność. Skryty homoseksualista, wyrzucony z partii komunistycznej za niegodziwość moralną, znienawidzony przez faszystów, reprezentuje bardzo osobistą wizję świata i życia, marksistowską i katolicką jednocześnie. 

W swoim pierwszym filmie, w wieku 38 lat, wybiera styl ostrożny, ale potrafi domagać się cielesnej i zmysłowej arogancji twarzy i gestów, poetyckich i politycznych. Oto oni, podczas gdy szydzą, ciągną się za włosy, kradną, śmieją się i umierają. Jednak jeśli przyjrzysz się uważnie, to wszystko jest liturgią. Chór, wierni, rytuał, uroczyste słowo. To przestrzeń nieszczęsnych, głodujących ludzi, złodziejskich alfonsów, ale też jednostek wolnych i tajemniczo szczęśliwych. Film szczery, brudny i wyrafinowany.

Opis festiwalowy