Kongenialna adaptacja „Makbeta” Williama Szekspira. Kurosawa przeniósł akcję dramatu z XI-wiecznej Szkocji do Japonii z okresu Sengoku (XV-XVI wiek). Filmowym Makbetem jest Washizu, uzdolniony wojownik wierny swojemu panu, księciu Tsuzuki. Po jednej ze zwycięskich bitew bohater i jego przyjaciel Miki spotykają w lesie wiedźmę, która przepowiada mężczyznom przyszłość – Washizu zajmie wkrótce miejsce księcia Tsuzuki i zostanie panem Pajęczynowego Zamku, jednak to potomek Mikiego będzie później dzierżyć władzę. W wojowniku coraz silniejsza staje się pokusa, by dopomóc losowi i ziścić przepowiednię. Żona bohatera, Asaji (filmowa lady Makbet), usilnie namawia męża, by ten zabił księcia…

Choć po „Makbeta” sięgali ze wspaniałym rezultatem najwybitniejsi twórcy kina, tacy jak Orson Welles, Roman Polański, czy Joel Coen, to jednak wydaje się, że to właśnie Kurosawie udało się zrealizować najwybitniejszą adaptację dramatu. Choć dialogi w „Tronie we krwi” są dość skąpe, to jednak dzięki niezwykle sugestywnym obrazom reżyser w mistrzowski sposób oddał obsesje targające bohaterem wchodzącym w spiralę zła. Inscenizacja (przeciwstawiająca statyczne obrazy dynamicznym), ekspresywna kompozycja kadru i montaż są w adaptacji „Makbeta” doskonale dopracowane i znakomicie oddają konflikt postaci, która burzy hierarchiczny układ z powodu osobistych ambicji. Obrazy przedstawiające nieruchomą niczym skała Asaji, przypominający labirynt Pajęczynowy Las, czy dramatyczny finał na stałe weszły już do historii kina.