Młoda dziewczyna, modelka Valentine wracając samochodem z sesji zdjęciowej przypadkowo potrąca psa. W obroży znajduje adres właściciela i zawozi tam ranne zwierzę. Dom, do którego trafia zamieszkuje samotnie emerytowany sędzia. Drogi obojga rozchodzą się i schodzą początkowo za sprawą psa, później jednak do domu sędziego prowadzi dziewczynę nieodparta ciekawość, a nawet fascynacja zagadkową postacią starego człowieka…

Trzy kolory. Czerwony to ostatnie część słynnej trylogii Krzysztofa Kieślowskiego. Tytułowe trzy kolory, będące barwami francuskiej flagi, odnoszą się do haseł Wielkiej Rewolucji: wolności (niebieski), równości (biały) oraz braterstwa (czerwony). Film poświęcony problemowi braterstwa we współczesnym świecie uznawany jest przez część krytyków za najlepszą część cyklu, między innymi ze względu na audiowizualne mistrzostwo i misterną narrację. Jak pisała Annette Insdorf, „struktura Czerwonego opiera się na wewnętrznej symetrii i intrygujących paralelach. Trzecia część trylogii, będąc w mniejszym stopniu linearną konstrukcją, a bardziej powikłaną grą lustrzanych odbić, pełna jest powracających obrazów – telefonów, samochodów, błyskających świateł i plam czerwieni – sugerujących zarówno potrzebę kontaktu, jak i strach przed intymnością” (A. Insdorf, Podwójne życie, powtórne szanse. O filmach Krzysztofa Kieślowskiego, Kraków 2001, s. 183).

Znakomicie zagrana rola Sędziego należy do najwybitniejszych kreacji w dorobku Jean-Louis Trintignanta. Co ciekawe, aktor zapytany po premierze Czerwonego, czy chciałby jeszcze współpracować z Claude’em Lelouchem (reżyserem kultowej Kobiety i mężczyzny z Trintignantem), odpowiedział: „Wolałbym z Kieślowskim”.