Film, w całości nakręcony w atelier, prezentuje niebywałą ilość kontekstowych punktów odniesienia: Caspar David Friedrich, Goya, Dürer, Tycjan, Caravaggio i Bramante. To scenografia, z dominującą w niej pośmiertną maską Richarda Wagnera, jest miejscem wszelkiej akcji. Muzyka do filmu nagrana została jeszcze przed przystąpieniem do zdjęć przez Orchestre Philharmonique de Monte-Carlo pod batutą szwajcarskiego dyrygenta Armina Jordana. Podejmując decyzję o rozdzieleniu zadań aktorskich od wokalnych, reżyser poszerzył obszar wolności interpretacyjnej w swojej inscenizacji. Postać Parsifala powierzył w całości jednemu wokaliście, warstwę aktorską rozbijając na części kobiecą i męską. „Nie chodzi tu jedynie o płciowość naszych obu biegunów” – mówi Syberberg – „to tak jakby wszelkie elementy, nie tylko tego, co kobiece i męskie, połączyły się by pokonać pra-zasadę uwiedzenia, tak nam bliskiego i drogiego.” Główną postacią opery nie jest Parsifal, lecz grana przez Edith Clever Kundry – uwodzicielka, pokutnica i matka. Długie ujęcia podtrzymują napięcie dramatyczne, podczas gdy z wolna rozwijają się muzyczne tematy Wagnera. Szczególnie kreacja Edith Clever jest dzięki temu tak intensywna i przejmująca. Poprzez włączenie do akcji – w charakterze materiału asocjacyjnego - mitów i ideologii XX wieku, Syberberg stylizuje „operę na kształt obrzędowego rachunku sumienia”.